Een vergelijk tussen 3 versies (uitvoeringen) van Joni Mitchel’s Court and Spark (1974).
CD #1
Jaar: 1984
Label: Electra – Asylum (Warner Communications Inc.)
Cat.nr. 1001-2 253 002
Link: https://www.discogs.com/release/7384075-Joni-Mitchell-Court-And-Spark
Opmerking: CD is eenmalig bewerkt met Finyl en is aan de buitenrand gegroend.
Mastered by – Bernie Grundman
CD #2
Jaar: 2022
Label: Rhino Entertaiment Company; Asylum Records
Cat.nr. 603497840960-2
Link: https://www.discogs.com/release/24592154-Joni-Mitchell-The-Asylum-Albums-1972-1975
Opmerking: cd 2 van de boxset ‘The Asylum Albums (1972-1975)’
Remastered by – Bernie Grundman
CD #3
Jaar: 2024
Label: Mofi (Mobile Fidelity Sound Lab) Asylum Records; manufactured for Rhino Entertainment Company (Warner Music group)
Cat.nr. UDSACD 2273
Link: https://www.discogs.com/release/32583966-Joni-Mitchell-Court-And-Spark
Opmerking: SACD; No. 000885
Mastered by Rob LoVerde
Volgorde van de test: CD 1 – CD 2 – CD3 – CD1 – CD 3 – CD 2
Beluisterde songs:
* Track 1: Court and Spark
* Track 3: Free Man in Paris
De test
CD 1 (1984 versie): De piano (van track 1 ‘Court and Spark’) klinkt groots maar mat in vergelijking met CD 2 (de Grundman remaster versie). De stem staat keurig in het midden, dat geldt voor alle 3 de cd’s overigens. De stem klinkt licht scherp en droog. Het algemene geluidsbeeld van de CD is vrij klein.
CD 2 (Grundman remaster versie): Het stereobeeld van de CD is veel beter, de piano staat hier iets meer naar links dan op CD 1 (de 1984 versie). De piano klinkt mij mooier in het oor en voelt authentieker. De stem is verfijnder en klinkt minder scherp en droog. Het algemene geluidsbeeld van de CD is groter dan die van CD 1 en vergelijkbaar met die van CD 3 (de MoFi versie).
CD 3 (MoFi versie): De piano op dit album klinkt beeldvullend ipv een links/rechts-gevoel en geeft meer laag. Over dat laag verschillen Robin en Jeroen van mening, Jeroen vindt het kunstmatig aangezet en daardoor onnatuurlijk overkomen maar Robin vindt het juist échter klinken. Over het algeheel genomen klinkt CD 3 ‘moderner’. In vergelijking met CD 2 (de Grundman remaster versie) klinkt de stem hier toch nog ietsje minder scherp or misschien iets ronder. Wat op valt bij track 3 (Free Man in Paris) is dat rond het midden stuk de drum en bas wat echter klinken dan op CD 2 maar de 20 seconden van de opening van de track zijn dan weer erg aangezet. Bij deze track zijn de verschillen ook iets groter (lees: duidelijker waar te nemen). Jeroen vindt dat duidelijk in het voordeel van CD 2 (de Grundman remaster versie) die hij warmer dan wel voller vindt klinken en voor Robin is het verschil juist duidelijk in het voordeel van CD 3 (de MoFi versie).
Conclusie
Robin heeft een duidelijke voorkeur voor CD 3, de MoFi versie, waar Jeroen een duidelijke voorkeur heeft voor CD 2, de Grundman remaster. Het is grappig om te constateren dat twee personen die het bijna altijd met elkaar eens zijn over muziek juist hier van mening verschillen, zo zie je maar over muziek valt te twisten…
De verschillen met CD 1, de 1984 versie, zijn bijzonder groot, zo groot dat hij eigenlijk in het verdere verhaal nauwelijks ter sprake is gekomen. Het is duidelijk dat de andere twee versie het stof van de plaat hebben geschud en (voor nu) de volle ‘technische’ potentie uit de opname hebben gehaald. Uiteindelijk zijn de verschillen tussen de andere twee uitvoeringen (CD 2 en CD 3) dan weer niet zo bijzonder groot en het zal van je audio-set afhangen of je de verschillen kunt waarnemen. Bovendien zal het niet de eerste keer zijn dat een cd die op set A als winnaar uit de test komt op set B juist de grote verliezer is. Een ‘wereld beroemd in eigenkringen’ voorbeeld dat Robin vaak aanhaalt gaat over de MoFi uitvoering van Pink Floyd’s The Wall (begin jaren 90 van de vorige eeuw), die op zijn “dure” set fantastisch klinkt maar op het “goedkope” setje van zijn broer duf en futloos klinkt, maar dat ter zijde.