Een vergelijk tussen 4 versies (uitvoeringen) van James Bond: Octopussy van John Barry (1983).

Volgorde van de test: 1-2-3-4-1-3-2-4
Beluisterde songs: track 5: Arrival at the Island of Octopussy* / track 1: All Time High

*Op de Rykodisc versie (1997) is dat track 6 door een stukje ingevoerde dialoog als track 3. Het is mij een raadsel waarom ze de dialoog hebben toegevoegd, het verstoort je luisterervaring en op de andere Rykodisc uitvoeringen van For Your Eyes Only (2000) en The Living Daylights (1998) heeft men er niet voor gekozen, in plaats daarvan heeft men extra muziek toegevoegd, iets wat bij deze uitvoering van mij ook had gemogen.

CD #1 (A&MR): Wat meteen op valt bij het nummer ‘Arrival at the Island of Octopussy’ zijn de mooie instrumenten, mooie heldere fluit, klarinet en harp. Fijne details van de belletjes en grootsheid van de gong en als dan ineens het orkest erbij komt is dat fantastisch. Ik ben bij eerste beluistering zeer onder de indruk. Wat verder opvalt is dat de (denk ik) marimba mooi en diep klinkt. Het album heeft een mooi ruim stereobeeld. Bij de titelsong (All Time High) staat de stem van Rita Coolidge mooi centraal in een goed stereobeeld. Het laag klinkt hier iets magerder (lees: minder imposant) dan op CD #4 (40th anniv.) maar het is wel heel dichtbij.

CD #2 (Ryko): Wat direct opvalt is dat de gong, marimba en trommels minder diep zijn dan op CD #1, de gehele opname lijkt iets vlakker (lees: minder diep) te zijn. Deze opname is weer iets donkerder dan CD #3 (Capital). Dit wordt bij de tweede test, die van de titelsong, bevestigd, de stem van Coolidge lijkt hier zelfs wat heser te zijn, de drum/bass combinatie die een hartslag nabootst lijkt ook vlakker te zijn.

CD #3 (Capital): Deze versie klinkt duidelijk harder, niet genoeg om het volume aan te passen maar voldoende om écht op te merken. De fijne belletjes klinken hier duidelijk minder ‘tinkelend’ (lees: minder detail). De luisterervaring heeft veel minder beleving. Bij de titelsong klinkt de stem echt dof en mist het zijn echtheid. Ook de drum en bas van de hartslag zijn duidelijk dof en vlak.

CD #4 (40th anniv.): Ook deze uitvoering klinkt wat harder dan versie 1 en 2, maar net als bij versie 3 niet voldoende om het volume aan te passen. Wat direct opvalt is dat de verfijndheid van de belletjes weer terug is en de gong klinkt weer mooi diep. Deze versie geeft een groter beeld en ze klinkt voller maar niet donkerder dan CD #2 (Ryko). Bij de titelsong is meteen duidelijk dat deze versie de winnaar is, de stem klinkt mooi helder met een mooie nagalm, de drum/bass van de hartslag klinkt mooi diep, het beeld is grootser, het klinkt mooi sprankelend in het hoog en de beleving is immersief.

Conclusie
Het is duidelijk dat CD #1 (A&MR) en CD #4 (40th anniv.) strijden om de hoofdprijs, maar uiteindelijk wint CD #4. Dat is geheel in lijn met mijn ervaringen met de Star Trek soundtracks van La-La Land Records (daarover kun je elders lezen op deze website). Wat opvalt is dat CD #3 (Capital) het zo slecht doet, dat is na de incidentele uitgaven toch dé standaard uitgave geworden voor de James Bond soundtracks. We zullen in de toekomst vast nog wel een paar vergelijkingen doen dus we zullen wel horen hoe de Capital reeks zich zal verhouden tot de anderen.